Ik kwam halverwege de avond aan in de op één na grootste stad van de Filippijnen, Cebu City op het eiland Cebu. Omdat ik geen geweldige dingen over deze stad had gehoord, ging ik direct naar het strand in Moalboal, ongeveer 4 uur rijden. Moalboal is een klein kustresort en een bekende duikstek en toen ik eerder dan verwacht ‘s avonds arriveerde ontdekte ik een van de belangrijkste herbergen in de Filippijnen (de ontdekkingsreizigers scene is in zijn vroegste stadia in de Filippijnen en als zodanig zijn er niet erg veel herbergen; dit was de enige die ik buiten Manila vond).
De kustlijn van Moalboal. De zeekust was een paar jaar geleden weggespoeld door een orkaan, dus de verschillende bars, cafés en logementen liggen nu recht op het water
Die avond boekte ik mezelf op een duikboot voor de volgende dag en ik was vroeg in de avond. De volgende ochtend was ik voor op schema maar toen ik bij de duikwinkel verscheen werd mij medegedeeld dat de boot in de vroege avond zou vertrekken en niet in de ochtend en op deze wijze had ik enige investering nodig om een vleugje zwemmen langs het rif te doen dat ongeveer 20m van de kustlijn van Moalboal was. Ik ontdekte een paar clownvissen die in hun anenomae-bedden sluipen en een zeenaald. Ik werd zelfs opgejaagd door een overbeschermende waterjuffer.
Waterjuffers in aanvalspositie. Deze kleine beesten zijn berucht voor het met geweld beschermen van hun domein Enige tijd daarna werd ik naar het bekende Pescador eiland gebracht en hadden we een verbluffende duik. De waarneembaarheid was niet onvoorstelbaar maar ik was nog niet klaar om te zien: schildpadden, een paar naaktslakken, bladvissen, oceaanslang, kikkervis en een heleboel mooie en interessante tere koralen. Terug op de boot hebben we een espresso laten opwarmen en zijn we naar een nieuwe duikstek gegaan voor business as usual onderwatergenoegens.
Een herberg in de buurt hield zijn zaterdagavonddisco, die blijkbaar mensen uit de hele omgeving aantrekt, dus ik ging erheen met een Amerikaan, een Spanjaard en twee Chinese jongedames. Toen we opdagen leek het een enorme mate van de bezoekers waren Chinese, Koreaanse of Japanse reizigers dus het was intrigerend om waar te nemen hoe ze naar beneden.
De volgende dag was het zondag, wat voor Filippino’s twee dingen betekent: kerk en hanengevechten. Kippengevechten zijn in de Filippijnen een monstruositeit en je kunt geen 5 meter verder gaan zonder een prijswinnende haan van een man in de buurt te zien, vastgebonden aan een paal. Ze zijn overal en vaak zullen tevreden eigenaars hun hanen gewoon ronddragen en ze over de weg aaien.
Ik was erdoor gegrepen en wilde wel eens zien wat er nu werkelijk aan de hand was, dus ging ik op weg naar een hanenvechtarena in de buurt waar een avondje vechten was geboekt. Op het moment dat ik kwam, liep ik het veld in en al snel kwamen twee hanen en hun eigenaars de ring binnen, dus al met al was er een kolossale middenmaat toen het wedden begon. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe de weddenschap in zijn werk ging, maar het was onvermijdelijk dat de hanen werden losgelaten en elkaar te lijf gingen. Om het gevecht sneller te laten verlopen is elke kip versierd met een 5 inch snijkant aan een van zijn poten. Het gevecht is afgelopen wanneer een van de hanen ofwel overgaat, ofwel zich overgeeft omdat hij overmatig gewond is (“hoe kan hij zich overgeven?” Ik hoor u vragen, wel het is erg amusant omdat ze gewoon gaan zitten en hun kop naar beneden brengen alsof ze in een echte krab zitten, en nadat ze van de scheids drie keer de kans hebben gekregen om te rollen verklaart hij het gevecht voor beëindigd).
Na een paar heftige sessies had ik er genoeg van en maakte ik een lijntje naar de stad, zodat, alles in aanmerking genomen, de regen naar beneden kwam en het de rest van de avond donker was. De volgende dag had ik via via gehoord over een andere vindplaats van walvishaaien die pas een half jaar daarvoor was ‘gevonden’ (in toeristische zin). Gelukkig was het maar twee uur rijden van Moalboal, dus ik stapte in een buurtvervoer en maakte een lijn naar Oslob. Toen ik bij de walvishaaiplaats aankwam, liet ik wat geld achter en binnen een paar minuten was ik op weg naar de plek waar de walvishaaien zich verzamelen. Helemaal niet zoals in Donsol waar ik moest ‘jagen’ om de walvishaai te ontdekken, hier hebben de vissers in de buurt er al heel lang voor gezorgd en als zodanig hangen ze gewoon wat rond om te wachten op wat smakelijke crill die in hun gigantische keel gegooid moet worden.
Een nabije visser draaide zich om tot reiziger die een walvishaai voederde, dicht bij een van de walvishaaien terwijl de toeschouwers zich in boten verzamelden. Dit veroorzaakte een aanzienlijke verschillende ontmoeting met die van Donsol, die werkelijk opwindend was toen wij de vissen eindelijk zagen, maar vermoeiend voor de 8 uren die ik op een kleine boot vastzat. In plaats daarvan had ik de mogelijkheid om recht op drie walvishaaien af te zwemmen en ze een half uur lang goed te bekijken, wat werkelijk verbijsterend was, maar zonder de opwinding van de achtervolging had het toch een beetje een geproduceerd gevoel. De walvishaai zorgt voor. Ik was nu op contactafstand: Het hele gebeuren was binnen een uur voorbij, dus ik had de mogelijkheid om aan boord te gaan van nog een transport in de richting van Cebu City, waar ik een boot zou nemen naar het plaatselijke eiland Bohol.
De kustlijn van Moalboal. De zeekust was een paar jaar geleden weggespoeld door een orkaan, dus de verschillende bars, cafés en logementen liggen nu recht op het water
Die avond boekte ik mezelf op een duikboot voor de volgende dag en ik was vroeg in de avond. De volgende ochtend was ik voor op schema maar toen ik bij de duikwinkel verscheen werd mij medegedeeld dat de boot in de vroege avond zou vertrekken en niet in de ochtend en op deze wijze had ik enige investering nodig om een vleugje zwemmen langs het rif te doen dat ongeveer 20m van de kustlijn van Moalboal was. Ik ontdekte een paar clownvissen die in hun anenomae-bedden sluipen en een zeenaald. Ik werd zelfs opgejaagd door een overbeschermende waterjuffer.
Waterjuffers in aanvalspositie. Deze kleine beesten zijn berucht voor het met geweld beschermen van hun domein Enige tijd daarna werd ik naar het bekende Pescador eiland gebracht en hadden we een verbluffende duik. De waarneembaarheid was niet onvoorstelbaar maar ik was nog niet klaar om te zien: schildpadden, een paar naaktslakken, bladvissen, oceaanslang, kikkervis en een heleboel mooie en interessante tere koralen. Terug op de boot hebben we een espresso laten opwarmen en zijn we naar een nieuwe duikstek gegaan voor business as usual onderwatergenoegens.
Een herberg in de buurt hield zijn zaterdagavonddisco, die blijkbaar mensen uit de hele omgeving aantrekt, dus ik ging erheen met een Amerikaan, een Spanjaard en twee Chinese jongedames. Toen we opdagen leek het een enorme mate van de bezoekers waren Chinese, Koreaanse of Japanse reizigers dus het was intrigerend om waar te nemen hoe ze naar beneden.
De volgende dag was het zondag, wat voor Filippino’s twee dingen betekent: kerk en hanengevechten. Kippengevechten zijn in de Filippijnen een monstruositeit en je kunt geen 5 meter verder gaan zonder een prijswinnende haan van een man in de buurt te zien, vastgebonden aan een paal. Ze zijn overal en vaak zullen tevreden eigenaars hun hanen gewoon ronddragen en ze over de weg aaien.Ik was erdoor gegrepen en wilde wel eens zien wat er nu werkelijk aan de hand was, dus ging ik op weg naar een hanenvechtarena in de buurt waar een avondje vechten was geboekt. Op het moment dat ik kwam, liep ik het veld in en al snel kwamen twee hanen en hun eigenaars de ring binnen, dus al met al was er een kolossale middenmaat toen het wedden begon. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe de weddenschap in zijn werk ging, maar het was onvermijdelijk dat de hanen werden losgelaten en elkaar te lijf gingen. Om het gevecht sneller te laten verlopen is elke kip versierd met een 5 inch snijkant aan een van zijn poten. Het gevecht is afgelopen wanneer een van de hanen ofwel overgaat, ofwel zich overgeeft omdat hij overmatig gewond is (“hoe kan hij zich overgeven?” Ik hoor u vragen, wel het is erg amusant omdat ze gewoon gaan zitten en hun kop naar beneden brengen alsof ze in een echte krab zitten, en nadat ze van de scheids drie keer de kans hebben gekregen om te rollen verklaart hij het gevecht voor beëindigd).
Na een paar heftige sessies had ik er genoeg van en maakte ik een lijntje naar de stad, zodat, alles in aanmerking genomen, de regen naar beneden kwam en het de rest van de avond donker was. De volgende dag had ik via via gehoord over een andere vindplaats van walvishaaien die pas een half jaar daarvoor was ‘gevonden’ (in toeristische zin). Gelukkig was het maar twee uur rijden van Moalboal, dus ik stapte in een buurtvervoer en maakte een lijn naar Oslob. Toen ik bij de walvishaaiplaats aankwam, liet ik wat geld achter en binnen een paar minuten was ik op weg naar de plek waar de walvishaaien zich verzamelen. Helemaal niet zoals in Donsol waar ik moest ‘jagen’ om de walvishaai te ontdekken, hier hebben de vissers in de buurt er al heel lang voor gezorgd en als zodanig hangen ze gewoon wat rond om te wachten op wat smakelijke crill die in hun gigantische keel gegooid moet worden.
Een nabije visser draaide zich om tot reiziger die een walvishaai voederde, dicht bij een van de walvishaaien terwijl de toeschouwers zich in boten verzamelden. Dit veroorzaakte een aanzienlijke verschillende ontmoeting met die van Donsol, die werkelijk opwindend was toen wij de vissen eindelijk zagen, maar vermoeiend voor de 8 uren die ik op een kleine boot vastzat. In plaats daarvan had ik de mogelijkheid om recht op drie walvishaaien af te zwemmen en ze een half uur lang goed te bekijken, wat werkelijk verbijsterend was, maar zonder de opwinding van de achtervolging had het toch een beetje een geproduceerd gevoel. De walvishaai zorgt voor. Ik was nu op contactafstand: Het hele gebeuren was binnen een uur voorbij, dus ik had de mogelijkheid om aan boord te gaan van nog een transport in de richting van Cebu City, waar ik een boot zou nemen naar het plaatselijke eiland Bohol.