…Dus daar stond ik dan, 30 meter onder het oppervlak van de golven, zeven cabines diep in het wrak en omringd door vijf gespierde actiemannen, toen ik me afvroeg waarom een huisvrouw van middelbare leeftijd en moeder van vijf kinderen haar weekend niet doorbracht met taxidienst voor de kinderen en het bereiden van het zondagsgebraad.
Er kunnen er niet veel zijn in de technische duikgemeenschap die aan mijn profiel voldoen, toch moet ik zeggen dat het deelnemen aan de Advanced Deep Wreck Penetration Diving Course een van de meest uitdagende, opwindende en verbazingwekkende ervaringen van mijn leven was.
Ik begon mijn duikcarrière, moet ik toegeven, meer dan dertig jaar geleden in de dagen van de ABLJ, toen droogpakken een vreemde en exotische uitvinding waren die zelden werd gezien in de wereld van de recreatieduikers. Mijn toekomstige echtgenoot werd lid van de duikclub in dezelfde tijd, hoewel we elkaar nog niet hadden ontmoet, en onze BSAC-opleiding vorderde gestaag. We doken meestal in Zuid- en West-Wales en in de West Country, maar de gelegenheid om te duiken werd schaars na de verhuizing met mijn mans baan, en de komst van kinderen. Kinderen groeien echter, en al snel waren ze oud genoeg voor ons om de beslissing te nemen weer te gaan duiken. We besloten ons aan te sluiten bij onze nieuwe lokale duikclub die ons aan het werk zette, net toen baby nummer 5 besloot zijn opwachting te maken. Eindelijk, na nog een vertraging, was ik terug in het water en vond het geweldig.
In april 2000 kwamen we aan in de Filippijnen en tijdens ons tweede weekend in het land waren we al tot Puerto Galera gevorderd. We gingen duiken met een instructeur, ook uit Engeland, ook BSAC opgeleid, er was veel om over te praten. Maar wie was deze man die verkondigde dat over tien jaar alle recreatieve duiken zouden plaatsvinden met andere gasmengsels dan lucht. Dit was onze kennismaking met John Bennett die de wereldrecordhouder zou worden voor de diepste Open Circuit Scuba Dive ooit met een duik naar 308m.
Binnen het BSAC-clubsysteem pushen duikers zichzelf voortdurend om zich te verbeteren; deelnemen aan cursussen, cursussen leiden, nieuwe kwalificaties en meer training behalen, nieuwe leden instrueren, dit zijn de basisprincipes die de club zo succesvol maken. Er is een constante nadruk op veiligheid en nog meer training, in de visie van BSAC, kun je nooit te veel hebben! En hierin ligt haar superioriteit. Hoezeer ik ook een hekel heb aan het macho imago van de club, niemand kan ooit ontkennen dat een BSAC duiker iets minder dan een gedegen kennis heeft van alle aspecten van zijn sport.
Duiken op de Filippijnen is fantastisch. Op een kille decemberdag kan de watertemperatuur dalen tot 24C, en het zicht daalt zelden onder de tien meter. Dit staat in schril contrast met onze duikervaringen in het Verenigd Koninkrijk; ik herinner me dat ik me op een aprilochtend klaarmaakte voor een duik terwijl de sneeuw viel, en sommige duikstekken hadden op een goede dag maar 5 meter zicht.
Maar in de Filippijnen zijn er miljoenen vissen. In feite is het allemaal zo gemakkelijk, dat de gemiddelde duiker een weekendje duiken gewoon beschouwt als een rustige, ontspannende dag aan het strand, iets om de meisjes bezig te houden, maar niet echt een mannensport.
Bootsmannen zijn bereid om je uitrusting voor een paar pesos te dragen, en er is nooit gedoe over het onderhoud van de boot, slepen, tewaterlaten of zelfs de cox van je duikboot – allemaal verzorgd door ervaren gidsen, die je tot op de centimeter van de door jou gekozen duikstek zullen brengen, zelfs zonder de hulp van een dieptemeter.
We verkenden enkele van de beste duikplaatsen ter wereld. Prachtige riffen, verbazingwekkende wrakken, steile hellingen waar je tot op een diepte van 60 of 70 m en verder kunt kijken, plaatsen waar je bijna gegarandeerd zeldzame haaien en roggen aantreft, maar toch, na een tijdje was de uitdaging er wel vanaf.
Onze twee oudere jongens kwalificeerden zich al snel als duikers, ze konden er niet omheen met twee dolenthousiaste duikouders, maar de lokroep van wrakduiken hier voor onze deur riep om meer training. Ik heb nooit echt de rol van PADI Dive Master willen bereiken, hoewel dat de voor de hand liggende uitdaging is. Ik heb te veel arrogante duikers gezien die hun groepsleiders negeerden, denkend dat ze beter weten over duikstekken die ze nog nooit bezocht hebben dan degenen die er dag in dag uit en het hele jaar door duiken.
In plaats daarvan besloten we ons te wagen in de wereld van het technisch duiken met de kans om die oude, vertrouwde duikplaatsen te verkennen op grotere diepte, voor langere tijden en in principe met een grotere mate van veiligheid. Natuurlijk waren het John Bennett waar we naar teruggingen voor onze opleiding. Zijn technieken en theorieën over decompressieprocedures waren gewoonweg baanbrekend. Hij en zijn team bewezen hun theorieën dagelijks, en zijn enthousiasme voor alles wat met techniek te maken had was aanstekelijk. We voelden allebei dat dit een kwaliteitsopleiding was, uit de eerste hand.
En zo bevond ik me, na een week van lezingen, training en geblinddoekt rondkijken op een parkeerplaats met alleen een touw, in het pikzwarte interieur van de SS New York, in Subic Bay. De duik verliep vlot, dankzij een nauwgezette planning; we daalden met de voeten eerst in het zwartst van de duisternis en gebruikten zaklantaarns om signalen door te geven langs de lijn van zes duikers. Het duurde niet lang voordat we weer buiten het wrak waren, onze etageflessen van het dek haalden waar we ze aan de reling hadden vastgemaakt, en begonnen aan onze langzame klim naar de oppervlakte.
Sommige mensen gaan naar pretparken voor hun sensatie, maar voor mij was dit een van de spannendste en opwindendste activiteiten die ik me kan voorstellen
Er kunnen er niet veel zijn in de technische duikgemeenschap die aan mijn profiel voldoen, toch moet ik zeggen dat het deelnemen aan de Advanced Deep Wreck Penetration Diving Course een van de meest uitdagende, opwindende en verbazingwekkende ervaringen van mijn leven was.
Ik begon mijn duikcarrière, moet ik toegeven, meer dan dertig jaar geleden in de dagen van de ABLJ, toen droogpakken een vreemde en exotische uitvinding waren die zelden werd gezien in de wereld van de recreatieduikers. Mijn toekomstige echtgenoot werd lid van de duikclub in dezelfde tijd, hoewel we elkaar nog niet hadden ontmoet, en onze BSAC-opleiding vorderde gestaag. We doken meestal in Zuid- en West-Wales en in de West Country, maar de gelegenheid om te duiken werd schaars na de verhuizing met mijn mans baan, en de komst van kinderen. Kinderen groeien echter, en al snel waren ze oud genoeg voor ons om de beslissing te nemen weer te gaan duiken. We besloten ons aan te sluiten bij onze nieuwe lokale duikclub die ons aan het werk zette, net toen baby nummer 5 besloot zijn opwachting te maken. Eindelijk, na nog een vertraging, was ik terug in het water en vond het geweldig.
In april 2000 kwamen we aan in de Filippijnen en tijdens ons tweede weekend in het land waren we al tot Puerto Galera gevorderd. We gingen duiken met een instructeur, ook uit Engeland, ook BSAC opgeleid, er was veel om over te praten. Maar wie was deze man die verkondigde dat over tien jaar alle recreatieve duiken zouden plaatsvinden met andere gasmengsels dan lucht. Dit was onze kennismaking met John Bennett die de wereldrecordhouder zou worden voor de diepste Open Circuit Scuba Dive ooit met een duik naar 308m.
Binnen het BSAC-clubsysteem pushen duikers zichzelf voortdurend om zich te verbeteren; deelnemen aan cursussen, cursussen leiden, nieuwe kwalificaties en meer training behalen, nieuwe leden instrueren, dit zijn de basisprincipes die de club zo succesvol maken. Er is een constante nadruk op veiligheid en nog meer training, in de visie van BSAC, kun je nooit te veel hebben! En hierin ligt haar superioriteit. Hoezeer ik ook een hekel heb aan het macho imago van de club, niemand kan ooit ontkennen dat een BSAC duiker iets minder dan een gedegen kennis heeft van alle aspecten van zijn sport.
Duiken op de Filippijnen is fantastisch. Op een kille decemberdag kan de watertemperatuur dalen tot 24C, en het zicht daalt zelden onder de tien meter. Dit staat in schril contrast met onze duikervaringen in het Verenigd Koninkrijk; ik herinner me dat ik me op een aprilochtend klaarmaakte voor een duik terwijl de sneeuw viel, en sommige duikstekken hadden op een goede dag maar 5 meter zicht.
Maar in de Filippijnen zijn er miljoenen vissen. In feite is het allemaal zo gemakkelijk, dat de gemiddelde duiker een weekendje duiken gewoon beschouwt als een rustige, ontspannende dag aan het strand, iets om de meisjes bezig te houden, maar niet echt een mannensport.
Bootsmannen zijn bereid om je uitrusting voor een paar pesos te dragen, en er is nooit gedoe over het onderhoud van de boot, slepen, tewaterlaten of zelfs de cox van je duikboot – allemaal verzorgd door ervaren gidsen, die je tot op de centimeter van de door jou gekozen duikstek zullen brengen, zelfs zonder de hulp van een dieptemeter.
We verkenden enkele van de beste duikplaatsen ter wereld. Prachtige riffen, verbazingwekkende wrakken, steile hellingen waar je tot op een diepte van 60 of 70 m en verder kunt kijken, plaatsen waar je bijna gegarandeerd zeldzame haaien en roggen aantreft, maar toch, na een tijdje was de uitdaging er wel vanaf.
Onze twee oudere jongens kwalificeerden zich al snel als duikers, ze konden er niet omheen met twee dolenthousiaste duikouders, maar de lokroep van wrakduiken hier voor onze deur riep om meer training. Ik heb nooit echt de rol van PADI Dive Master willen bereiken, hoewel dat de voor de hand liggende uitdaging is. Ik heb te veel arrogante duikers gezien die hun groepsleiders negeerden, denkend dat ze beter weten over duikstekken die ze nog nooit bezocht hebben dan degenen die er dag in dag uit en het hele jaar door duiken.
In plaats daarvan besloten we ons te wagen in de wereld van het technisch duiken met de kans om die oude, vertrouwde duikplaatsen te verkennen op grotere diepte, voor langere tijden en in principe met een grotere mate van veiligheid. Natuurlijk waren het John Bennett waar we naar teruggingen voor onze opleiding. Zijn technieken en theorieën over decompressieprocedures waren gewoonweg baanbrekend. Hij en zijn team bewezen hun theorieën dagelijks, en zijn enthousiasme voor alles wat met techniek te maken had was aanstekelijk. We voelden allebei dat dit een kwaliteitsopleiding was, uit de eerste hand.En zo bevond ik me, na een week van lezingen, training en geblinddoekt rondkijken op een parkeerplaats met alleen een touw, in het pikzwarte interieur van de SS New York, in Subic Bay. De duik verliep vlot, dankzij een nauwgezette planning; we daalden met de voeten eerst in het zwartst van de duisternis en gebruikten zaklantaarns om signalen door te geven langs de lijn van zes duikers. Het duurde niet lang voordat we weer buiten het wrak waren, onze etageflessen van het dek haalden waar we ze aan de reling hadden vastgemaakt, en begonnen aan onze langzame klim naar de oppervlakte.
Sommige mensen gaan naar pretparken voor hun sensatie, maar voor mij was dit een van de spannendste en opwindendste activiteiten die ik me kan voorstellen