“Omhoog” gaf ik aan met mijn vinger wijzend naar het luik. Ik denk dat de duikmeester de ongerustheid in mijn ogen kon lezen. We waren net door twee donkere laadruimen van de 200 meter lange Okikawa Maru gevaren. Ik had een griezelige sensatie gevoeld zwevend door de gangen van het Japanse vrachtschip uit de Tweede Wereldoorlog, maar nu wilde ik eruit. Mijn paniek verdween toen ik door het luik zwom en werd begroet door zonlicht en een dek bedekt met spectaculaire koralen en anemonen (hoewel ik er op de foto hierboven nog steeds een beetje gestresseerd uitzie).< br>
Op 24 september 1944 viel een aanval van de US Navy een Japanse bevoorradingsvloot aan die voor anker lag in de baai van Coron. Nu zijn meer dan een dozijn van deze gezonken schepen een toevluchtsoord voor liefhebbers van wrakduiken.
Wij waren nog maar pas wrakduikers. Mijn zoon en manlief omarmden het onmiddellijk. En ondanks mijn angst voor het diepe, donkere spul, voelde ik me vreemd genoeg aangetrokken tot deze unieke ervaring.
Gedurende onze tijd in Coron, doken we op zes wrakken en een paar riffen. Er was duidelijk een man-vrouw verdeling onder mijn familie over wat we het leukst vonden aan wrakduiken. De mannen vonden het binnendringen in de binnenkant van de wrakken het leukste. Ik vermoed dat het de adrenalinekick was, gecombineerd met het zien van coole dingen zoals luchtafweergeschut, kranen, bulldozers en bouwmateriaal. Mijn aartsvijand, de binnenkant van de Okikawa, was de favoriet van mijn zoon. Hij was een beetje boos dat ik er vandoor was gegaan en hij de resterende laadruimten en machinekamer had moeten missen.
Runner-up voor de jongens was de 200 m lange Akitsushima, een watervliegtuig tender die op haar kant lag. Ik moet toegeven dat de doorzwemmogelijkheden op de Akitsushima, en op de 140 m lange Morazan, op een angstaanjagende manier geweldig waren (een beetje zoals een enge attractie in een pretpark). Prachtig diffuus licht scheen door de scheuren en gaten in de romp, en verlichtte scholen kleine visjes. Op een gegeven moment vroeg mijn zoon me om omhoog te kijken. Hij stak zijn hand door het water in een kleine luchtzak. Een schrale troost op 34 m diepte! Om eerlijk te zijn, verkende ik veel liever de overvloedige zeedieren die de buitenkant van de wrakken bedekten. Mijn favoriet was de 30 m lange Lusong Gunboat, die op slechts 3-12 meter diepte ligt. Dit ondiepe wrak bruist van het leven. Ik heb vele soorten naaktslakken gezien, maar ook inktvissen, palingen en zelfs de sterk gecamoufleerde spookpijpvis (ik kan niet met de eer strijken dat ik die gevonden heb).
Op de voet gevolgd door de Olympia Maru, een 130 m lang vrachtschip. Ik heb nog nooit zoveel schorpioenvissen en krokodilvissen gezien tijdens één duik. Een enorme school reuze vleermuisvissen volgde ons langs het geraamte van het vrachtruim, en de verscheidenheid aan zacht koraal was voortreffelijk. Zowel de Olympia Maru als de Lusong Gunboat zijn het soort duiken waar ik nooit genoeg van zou krijgen om naar terug te keren.
Wij doken in Coron Bay vanuit het comfort van het Sangat Island Dive Resort, een rustieke plaats met een ontspannen sfeer, aan een adembenemend mooie baai met torenhoge kalkstenen kliffen op de achtergrond. De duikactiviteiten bij Sangat zijn geweldig, met de extra bonus dat de duikstekken op slechts enkele minuten afstand liggen. Veel duikers verblijven in Coron Town, dat zeker goedkopere hotelmogelijkheden heeft, maar het is veel verder van de duikplaatsen en lang niet zo vredig en pittoresk.
Wrakduiken blijft me boeien nu ik een paar weken na terugkomst uit de Filippijnen in de veiligheid van mijn huis zit. Net als in een enge achtbaanrit, wil ik het op onverklaarbare wijze nog eens doen.
Wij waren nog maar pas wrakduikers. Mijn zoon en manlief omarmden het onmiddellijk. En ondanks mijn angst voor het diepe, donkere spul, voelde ik me vreemd genoeg aangetrokken tot deze unieke ervaring.
Gedurende onze tijd in Coron, doken we op zes wrakken en een paar riffen. Er was duidelijk een man-vrouw verdeling onder mijn familie over wat we het leukst vonden aan wrakduiken. De mannen vonden het binnendringen in de binnenkant van de wrakken het leukste. Ik vermoed dat het de adrenalinekick was, gecombineerd met het zien van coole dingen zoals luchtafweergeschut, kranen, bulldozers en bouwmateriaal. Mijn aartsvijand, de binnenkant van de Okikawa, was de favoriet van mijn zoon. Hij was een beetje boos dat ik er vandoor was gegaan en hij de resterende laadruimten en machinekamer had moeten missen.
Runner-up voor de jongens was de 200 m lange Akitsushima, een watervliegtuig tender die op haar kant lag. Ik moet toegeven dat de doorzwemmogelijkheden op de Akitsushima, en op de 140 m lange Morazan, op een angstaanjagende manier geweldig waren (een beetje zoals een enge attractie in een pretpark). Prachtig diffuus licht scheen door de scheuren en gaten in de romp, en verlichtte scholen kleine visjes. Op een gegeven moment vroeg mijn zoon me om omhoog te kijken. Hij stak zijn hand door het water in een kleine luchtzak. Een schrale troost op 34 m diepte! Om eerlijk te zijn, verkende ik veel liever de overvloedige zeedieren die de buitenkant van de wrakken bedekten. Mijn favoriet was de 30 m lange Lusong Gunboat, die op slechts 3-12 meter diepte ligt. Dit ondiepe wrak bruist van het leven. Ik heb vele soorten naaktslakken gezien, maar ook inktvissen, palingen en zelfs de sterk gecamoufleerde spookpijpvis (ik kan niet met de eer strijken dat ik die gevonden heb).
Op de voet gevolgd door de Olympia Maru, een 130 m lang vrachtschip. Ik heb nog nooit zoveel schorpioenvissen en krokodilvissen gezien tijdens één duik. Een enorme school reuze vleermuisvissen volgde ons langs het geraamte van het vrachtruim, en de verscheidenheid aan zacht koraal was voortreffelijk. Zowel de Olympia Maru als de Lusong Gunboat zijn het soort duiken waar ik nooit genoeg van zou krijgen om naar terug te keren.
Wij doken in Coron Bay vanuit het comfort van het Sangat Island Dive Resort, een rustieke plaats met een ontspannen sfeer, aan een adembenemend mooie baai met torenhoge kalkstenen kliffen op de achtergrond. De duikactiviteiten bij Sangat zijn geweldig, met de extra bonus dat de duikstekken op slechts enkele minuten afstand liggen. Veel duikers verblijven in Coron Town, dat zeker goedkopere hotelmogelijkheden heeft, maar het is veel verder van de duikplaatsen en lang niet zo vredig en pittoresk.
Wrakduiken blijft me boeien nu ik een paar weken na terugkomst uit de Filippijnen in de veiligheid van mijn huis zit. Net als in een enge achtbaanrit, wil ik het op onverklaarbare wijze nog eens doen.