De waarheid is, dat ik niet had besloten om een duik te maken in Barracuda Lake. Toevallig was ik aan het reserveren voor een duik in het wrak van Coron, Filippijnen, en dit was de belangrijkste sprong van de dag die door de concessie was uitgekozen. Ik had nog nooit van deze duik in het Barracudameer gehoord, en dat was een geluk bij een ongeluk, want het is misschien wel de belangrijkste duik die ik tot nu toe heb gedaan – en ik heb er meer dan 1000 gedaan.
Er is iets in het water bij Barracuda Lake. Wat het interessant maakt is de ongebruikelijke combinatie van drie soorten water – nieuw, zout en zout. Ook het verloop van de temperatuur en de duidelijke haloclijnen en thermoclijnen zijn fascinerend.
Dus op een schaduwrijke dag in juni ging ik op pad, met de duikuitrusting aan die me de laatste jaren al verschillende keren in een zeemeermin heeft veranderd. De springgids garandeert me dat ik open zal staan om een duik te maken enkel een tweedelig, maar toch effectief koud wordend, verkoos ik me aan mijn zeemeerminnenpak te houden.
Het water was een aangename 28°C. Ik legde me in geen tijd plat op het nieuwe wateroppervlak, starend naar het onvoorstelbaar heldere water eronder. De hulp vroeg of mijn vriend en ik in orde waren, en na de bevestiging begonnen we te glijden. Het warme water sloot het geluk uit, en het geluid van mijn eigen ademhaling vulde mijn oren terwijl ik geleidelijk naar beneden dreef.
Op ongeveer 14 meter begon het water onverwacht veel heter te worden, en veranderde van 28°C naar 38°C. Terwijl ik mijn lichaam verplaatste, bereed ik de thermocline, deelnemend aan de bizarre vibe van de verschillende temperaturen rond mijn lichaam.
Toen, op dat punt, zakte ik geleidelijk en kwam in het hete, doordringende water terecht. De gloed omringde me als een dikke deken. Het was absoluut een griezelige ontmoeting, de gloed van het water bleek bijna verstikkend te zijn tot op het punt dat ik op dit moment niet zeker was of ik het zou uithouden. Toen, op dat punt, veranderde het weer rustig. Naarmate we verder dwaalden, koelde het water wat af en bleek het meer in orde te zijn.
Uiteindelijk kwamen we aan bij de basis. De bedding bleek een delicaat, pluche, sediment y zand te zijn. Ik stak mijn hand erin en die zonk effectief in het sediment, wat het vreemde van de duik nog groter maakte.
We zwommen met z’n drieën rond het meer, rommelden in de thermoclines en de verschillen in watertemperatuur die in de waterlagen te vinden zijn. Er doen geruchten de ronde over een solitaire barracuda, en ondanks het feit dat we naar hem op zoek gingen, hadden we die dag geen karma. Er wordt gezegd dat hij gewoonlijk rond bepaalde spleten blijft hangen die door de stenen zijn gemaakt op de meest afgelegen massa van het meer.
Daar drijvend en terugdenkend over het meer, is het water buitensporig helder zodat je werkelijk een visueel wonder – de halocline (de donkere lijn waar het koelere nieuwe/scherpe water en het meer zilte water elkaar ontmoeten) – ergens ver weg kunt waarnemen. Op de terugweg stopten we om te knoeien voor bepaalde verlaagde bibbers en boomstronken. Ik eindigde mijn duik totaal en volslagen verwondering.
Er is iets in het water bij Barracuda Lake. Wat het interessant maakt is de ongebruikelijke combinatie van drie soorten water – nieuw, zout en zout. Ook het verloop van de temperatuur en de duidelijke haloclijnen en thermoclijnen zijn fascinerend.
Dus op een schaduwrijke dag in juni ging ik op pad, met de duikuitrusting aan die me de laatste jaren al verschillende keren in een zeemeermin heeft veranderd. De springgids garandeert me dat ik open zal staan om een duik te maken enkel een tweedelig, maar toch effectief koud wordend, verkoos ik me aan mijn zeemeerminnenpak te houden.
Het water was een aangename 28°C. Ik legde me in geen tijd plat op het nieuwe wateroppervlak, starend naar het onvoorstelbaar heldere water eronder. De hulp vroeg of mijn vriend en ik in orde waren, en na de bevestiging begonnen we te glijden. Het warme water sloot het geluk uit, en het geluid van mijn eigen ademhaling vulde mijn oren terwijl ik geleidelijk naar beneden dreef.
Op ongeveer 14 meter begon het water onverwacht veel heter te worden, en veranderde van 28°C naar 38°C. Terwijl ik mijn lichaam verplaatste, bereed ik de thermocline, deelnemend aan de bizarre vibe van de verschillende temperaturen rond mijn lichaam.
Toen, op dat punt, zakte ik geleidelijk en kwam in het hete, doordringende water terecht. De gloed omringde me als een dikke deken. Het was absoluut een griezelige ontmoeting, de gloed van het water bleek bijna verstikkend te zijn tot op het punt dat ik op dit moment niet zeker was of ik het zou uithouden. Toen, op dat punt, veranderde het weer rustig. Naarmate we verder dwaalden, koelde het water wat af en bleek het meer in orde te zijn.
Uiteindelijk kwamen we aan bij de basis. De bedding bleek een delicaat, pluche, sediment y zand te zijn. Ik stak mijn hand erin en die zonk effectief in het sediment, wat het vreemde van de duik nog groter maakte.
We zwommen met z’n drieën rond het meer, rommelden in de thermoclines en de verschillen in watertemperatuur die in de waterlagen te vinden zijn. Er doen geruchten de ronde over een solitaire barracuda, en ondanks het feit dat we naar hem op zoek gingen, hadden we die dag geen karma. Er wordt gezegd dat hij gewoonlijk rond bepaalde spleten blijft hangen die door de stenen zijn gemaakt op de meest afgelegen massa van het meer.
Daar drijvend en terugdenkend over het meer, is het water buitensporig helder zodat je werkelijk een visueel wonder – de halocline (de donkere lijn waar het koelere nieuwe/scherpe water en het meer zilte water elkaar ontmoeten) – ergens ver weg kunt waarnemen. Op de terugweg stopten we om te knoeien voor bepaalde verlaagde bibbers en boomstronken. Ik eindigde mijn duik totaal en volslagen verwondering.